กุงเกงลิงขาบาน...

เมื่อวานแชทกับเพื่อนในเฟสบุ๊ค เพื่อนพูดถึง กุงเกงลิง แล้ว งง ปรากฎว่า ภาพที่เพื่อนเอาให้ดูเมื่อวันก่อน โอ้ทคิดว่าเป็นเสื้อยืดที่ไหนได้ เป็นภาพกุงเกงลิงที่เพือนพับเรียงไว้ในลิ้นชักอย่างเรียบร้อยนั่่นเอง

เลยนึกถึงกุงเกงลิงที่แสนรัก แสนโปรด ใส่แล้วใส่อีกจนขาบานนี่ล่ะ ก็ยังไม่ทิ้ง นีกถึงกุงเกงลิงใหม่ ยางยืด รัดเข้ารูป แล้วกลายเป็นขาบานดูซิ สภาพไม่ต่างจากกางเกงกระโปรงใช่ไหม...ลมเย็นสบาย...^_^

กุงเกงลิงที่ขาบานแล้วก็ยังไม่ทิ้งคือสิ่งที่แสนรัก แสนชอบ แสนจะโปรดปราน แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน สภาพจะยับเยินขนาดไหน ก็ยังคงเก็บไว้ ใช้ประโยชน์ได้หรือไม่ได้ไม่ใช่ประเด็น โอ้ทเชื่อว่า หลายๆคนมีสิ่งของที่แต่ละคนรัก และโปรดปราน แสนห่วงเหมือนกับกุงเกงลิงขาบานแน่ๆ แล้วหากวันหนึ่งเป็นวันที่ต้องตัดใจทิ้ง สละกุงเกงลิงขาบานไปล่ะ เศร้าเน่อะ

กุงเกงลิงขาบาน ก็คือของที่ไม่มีค่า สภาพก็แสนจะแย่ ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้แล้ว หรือได้ก็ไม่ได้อยู่ในภาวะที่ดี แต่มีค่าทางจิตใจของเจ้าของ จริงป่าว

เอ! มีกี่คนน๊าที่มีกุงเกงลิงขาบานเหมือนโอ้ท...^_^

สมบัติ...ผลัดกันชม

พูดถึงสมบัติ สิ่งที่ปิ๋งเข้ามาให้เห็นภาพในความคิดก็ต้อง เพ็ชร นิล จินดา แก้ว แหวน เงินทอง ของมีค่า หรือ หาค่าไม่ได้เพราะไม่รู้จะให้ค่าเท่าไหร่ถึงจะสาสม...เอ้ยต้องใช้คำว่า เหมาะสมซิ...^--^

สมบัติที่ไม่ใช่ของมีค่าบ้างล่ะ สมบัติที่พ่อแม่มอบให้ด้วยการศีกษา หลายคนรู้สีกเป็นการถูกยัดเยียด แต่สมบัติชิ้นนี้จะช่วยให้มีชิวิตที่ก้าวหน้าได้ถ้ารู้จักนำมาใช้ให้ได้ประโยชน์เต็มที่กับตัวเอง (ผู้เขียนเองไม่ได้ใช้ประโยชน์เต็มที่กับสมบัติชิ้นนี้)

สมบัติที่ดิน สังหาริมทรัพย์ นี่เป็นสิ่งที่เกิดคดีความกันเองในครอบครัว เป็นบ่เกิดแห่งความอิจฉา ความรู้สีกลำเอียง คนมีน้อยอยากได้มาก คนมีมากอยากได้มากขึ้นอีก ผู้เป็นพ่อเป็นแม่ เป็นเจ้าของสมบัติบางคนจัดสรรไปแล้ว สุดท้ายตัวเองไม่มีที่ซุกหัวนอน ก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

คนมีลูกน้อย ที่ดิน สังหาริมทรัพย์มหาศาล ก็คิดมากไปกลัวคนนอกตระกูลที่เข้ามาเกี่ยวดองจะแบ่งแยก สมบัติของตัวไปอีก เป็นสาเหตุที่เกิดความยากในการแบ่งปันให้กับลูกตัวเอง

คิดมากเกินไปก็เกิดปัญหา มีมากเกินไป ก็เกิดปัญหา มีน้อยเกินไปก็เกิดปัญหา ไม่มีอะไรเลย ก็ทุกข์อีกเช่นกัน...

หลายๆคนพูดกันเป็น ขำ ขำ สมบัติ ผลัดกันชม...สามี ภรรยา ผลัดกันชมนี่ซิ เกิดคดีความ เกิดความเสียหาย ทั้งสภาพจิตใจ และร่างกาย

พี่น้องกัน สายเลือดเดียวกัน สมบัติแบ่งปันกันดีกว่า

คนมีมาก แบ่งปันคนไม่มีโอกาสมี หากไม่เหลือบ่ากว่าแรง ก็ทำให้โลกนี้อยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ ไม่ต้องแย่งกัน

ของนอกกายไม่ตาย ยังมีแรง หาใหม่ได้เน่อะ....หลายๆๆคนว่าไว้ แต่กี่คนที่ปฎิบัติได้จริง

อากาศ...อารมณ์...เทคโนโลยี

เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวฝน  เอ! หรือจะ อบอ้าว เอายังไง แล้วยังจะมีอะไรอีกมากกว่านี้...
เป็นเสียงที่ได้ยินอยู่ทุกฤดูกาลทีเดียวเชียว ไม่ว่าอากาศจะเป็นอย่างไรก็ต้องมีเสียงตามลมมาไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง ...

อารมณ์คนเราก็เปลี่ยนไปตามสภาพอากาศด้วย ไงล่ะ ไหงไปลงที่อากศได้ซะอย่างนั้น แต่ถ้าว่ากันไป อากาศก็มีส่วนจริงๆๆนั่นแหละ ยิ่งถ้าวันนั้น อากาศเป็นใจ จิ้มจุด เจ็บจึกเข้าด้วยล่ะก็แหม แทบจะขาดใจเสียให้ได้ แล้วถ้าวันไหนอากาศจิ้มจุดเดือด ร้อนแสนร้อน กับอารมณ์ร้อนๆๆ โอโห ไฟลุกโชติช่วงชัตวาลกันไปใหญ่ซิน่า

จำได้วันหนึ่งนานมาแล้ว อากาศร้อนตับแตก อย่างที่หลายๆคนพูดกัน ขับรถ แอร์เสีย เปิดกระจกก็แล้ว แต่ รถติดวิปโยกย่านเพชรเกษม วันนั้นทำให้ประจักษ์ว่า "ร้อนจนแทบบ้า" เป็นอย่างไร

ว่ากันไป คนอยู่ซีกโลกตะวันตกก็โหยหาอากาศร้อนๆๆ คนอยู่ซีกโลกตะวันออก ก็ร้องหาหิมะ ก็แปลกดีเหมือนกันนะ ทุกสิ่งบนโลกกลมๆๆ มีแต่สิ่งที่แตกต่าง แต่ก็อีกนั่นแหละ ถ้าไม่มีความแตกต่างก็คงจะน่าเบื่อ ไม่มีความตื่นเต้น ไม่มีความท้าทาย ไม่มีสีสัน และก็จะไม่มีการแสวงหาเกิดขึ้น ก็ไม่สนุกกันพอดีเน่อะ

แต่คนเราก็เก่งช่างคิดค้น วัตถุและสิ่งปกป้อง ชดเชยกัน

+อากาศร้อน ก็มีพัดมือ พัดลม แล้วก็แอร์ ช่วยได้ๆๆ
+อากาศหนาว จุดไฟผิงกัน ล้อมวงกันเข้ามา ผ้าห่มหนาๆๆ เสื้อกันหนาวใส่อุ่นๆ และ เครื่องทำความร้อนช่วยได้เยอะ
+ฝนตก กางร่มซะ ใส่เสื้อกันฝนไว้

สมัยนี้อะไรๆ ก็แก้ได้ ชดเชยกันได้ แม้กระทั่งความแห้งแล้ง ชาวนาขาดฝนยังมีฝนเทียม

เงื่อนไข

วันหนึ่งแจ๋ว แอบมองนายจ้างคุยกับคนงาน ซึ่งความจริงเป็นเพียงคนข้างถนนที่ไม่มีงาน ไม่มีกรีนการ์ด เป็นคนไม่ถูกกฎหมายที่อยู่ในประเทศนี้นั่นแหละ...

นายจ้างใจดีมาก พามาบ้าน ให้งานทำ ให้เก็บเศษหญ้า ถอนหญ้าในสวน
เมื่อมองออกไป ทำให้นีกถึงสภาพของหลายๆ คนที่มาจากต่างจัังหวัด จากบ้าน ฐานะไม่สู้ดี มุ่งสู่เมืองใหญ่เพื่อหา แสวงหา งาน สิ่งที่ดีกว่า แม้ว่าตัวเองจะมาไม่ถูกต้องก็ตาม

ปัจจัยนี้ เป็นข้อแม้ เงื่อนไขอัตโนมัติที่ทำให้ถูกเอารัด เอาเปรียบ...
เงื่อนไขที่ทำให้เลือกมากไม่ได้ ไม่มีตัวเลือกมากให้เลือก...
เงื่อนไขที่ไม่สามารถต่อรองได้เลย แม้แต่จะเรียกค่าตัว ค่าแรงให้ตัวเอง...

หันมามามองตัวเอง คนมีเงือนไขที่ดีกว่า ซึ่ง เลือก ทุกสิ่งอย่าง...

คนทุกวันนี้ สร้างเงื่อนไขต่างๆ นาๆ ขึ้นมามากมาย ไม่อย่างหนึ่ง ก็อย่างหนึ่ง เรื่อยไป

หากหันมองคนที่ถูกเงื่อนไขที่ตัวไม่ได้สร้าง แต่กลับเลี่ยงไม่ได้ และเงื่อนไขนั้น เป็นข้อแม้ กระทบกับการยังชีพ ดำรงชีวิต ปากท้อง ด้วย จะพบว่า ยังมีอีกหลายคนที่ตกอยู่ในสภาวะ เงื่อนไขผูกมัดโดยเลือกไม่ได้เลยจริงๆๆ

ในขณะที่อีกหลายคน สร้างเงื่อนไขให้ตัวเอง เผื่อเป็นกำแพงกั้น แม้ว่าโอกาสมีอยู่มากมายในเบื้องหน้า แต่เงื่อนไข ข้อแม้ ที่ตัวสร้างขึ้นมา ทำให้มองข้ามโอกาสเหล่านั้นไป จนกลายเป็น ไม่มีโอกาส...

นี่ละ คน.

แดด

เยๆๆๆ แดดออก ...ตั้งแต่มาอยู่ต่างประเทศ ที่มีฤดูกาลเปลี่ยนนี่นะ แสนจะดีใจเมื่อเห็นแดด เพราะอากาศเย็น ไม่ถูกกันซะเลยเชียว ก็คงเหมือนกับต้นไม้เน่อะ รอแดด เพื่อผลิตคลอโรฟิลด์ บำรุงกิ่งก้าน ไม่รวมถึงต้นไม้ฤดูหนาว แต่ยังไงซะ ต้นไม้ฤดูหนาวก็ยังต้องการแสงแดดอยู่ดีล่ะ เพียงแต่ชอบอากาศเย็น หรือบางประเภทก็เป็นต้นไม้จำศีลไป ผลิใบโกร๋น แล้วหลับพักผ่อน แต่ไม่ตาย แปลกดีเน่อะ ธรรมชาติมหัศจรรย์ 

เปรียบได้กับคนเรามีทั้งที่อดทน อดทนแต่ทนไม่ไหว ทนไม่ค่อยจะได้ ทั้งที่ทนได้ตั้งนาน ฤดูกาลผ่านไปปีแล้วปีเล่า ก็ยังทนอยู่ได้ทุกวัน

แดด หลายๆคน ดีใจเมื่อได้เห็นแสงแดดเพราะผ้าที่ซักไว้จะได้แห้ง และ หอมๆๆ จำได้ว่าวันหนึ่งในปีหนี่งที่ผ่านมา ไปบ้านแม่ย่า (แม่ของมิสเตอร์) แดดออกจ้้าในฤดูร้อน แม่ย่าซักผ้าไม่ได้ปั่นแห้ง แต่ตากแดด ตอนเก็บผ้ามาพับ ผ้าหอมจริงๆๆ ทำให้คิดถึงบ้าน

บ้านเมืองไทย อากาศร้อน และ ร้อน คนอยู่กันทุกวี่วัน บ่นร้อนๆๆ เบื่อๆๆ แต่เมื่อต้องมาอยู่ในเมืองฤดูเปลี่ยนนี่นะ นับวันที่แดดออกทุกวัน

แดดเผาหน้า เดี๋ยวหน้าไม่สวย...นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ได้ยินจากสาวๆๆ หลายๆๆคน เราก็เป็นหนึ่งคนในนั้น แต่เราชอบแดด แดดจะเผาหน้า เราก็สวมหมวกซิ ไม่เห็นจะยากเน่อะ ก็เราคนชอบแดดนี่นา

ทุกวันนี้เจอแดด ต้องรีบออกไปตาก เปรียบเสมือน ดอกไม้ฤดูร้อน แดดออกเมื่อใด ดอกไม้บานแฉ่งเลยเชียว

แต่... วันไหน แดดออก ควงลมเย็นมาด้วยนี่ซิ ไม่ปลื้มเลยจริงๆๆ ทำไมมาเดี่ยวไม่ได้หรือไงน๊า สงสัยจะเหงา

กลัว...

ความกลัว สร้างขึ้นมาจากความคิดในสมองของเราเอง

ความกลัว สร้างขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ข้อแก้ตัว

ความกลัว ชะลอความก้าวหน้า การพัฒนา และความอยากรู้

ความกลัว สร้างปัญหา เป็นปัญหา

ความกลัว มีผลทั้งดี และ ลบ

กลัวอะไรสิ่งที่สัมผัสได้ จับต้องได้ มองเห็น
กลัวความรู้สีก ความคิดคน
กลัวตัวเอง
กลัวความคิดตัวเอง

คำถาม...

บางเวลาเมื่ออยู่กับตัวเอง มีคำถามว่า ฉันทำอะไรบ้างในแต่ละวัน หรือเพียงหายใจออกไป ผ่านไป โดยที่ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ

มีคำถามว่า ทำไมเราไม่ทำอะไรให้เกิดประโยชน์ ถ้าไม่ได้ทำให้ตัวเอง ทำให้คนอื่น ทำให้สังคมก็ได้

มีคำถามว่า ทำไมคนอื่นทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้

มีคำถามว่า ทำไมเราไม่ทำ ทำไมเราไม่ลงมือ ทำไมมัวแต่คิด

มีคำถามว่า ทำไมเราไม่มีใคร ทั้งๆ ที่รอบตัวเรามีผู้คนมากมาย

มีคำถามว่า .... ไม่จบ ไม่สิ้น

ใบไม้ไหว

นั่งมองไปที่ต้นไม้หลังบ้าน วันฟ้าครึ้ม ฝนจะตก หรือ ไม่ตก ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่สิ่งที่รับรู้ได้นั่นคือ ลมอ่อนๆ ที่พัดแผ่ว เพราะใบไม้ไหวเบาๆ สามารถสร้างความรู้สีกที่แตกต่างกันไปตามอารมณ์ของผู้มองในขณะนั้น

คนที่มีความสุข คงนีกถึงความโรแมนติค นึกถึงคนที่รัก

คนที่มีความเศร้า อกหัก คงจะอาการหนักขี้น ลมแผ่วๆ กับใบไม้ไหวเบาๆ คงยิ่งตอกย้ำความรู้สีกให้หนักลึกลงไป

คนที่กำลังจะออกไปข้างนอก คงจะอารมณ์เสียเพราะความสนุกสนานที่รออยู่เบื้องหน้าต้องพังเพราะฟ้าครึ้มอาจปล่อยสายฝนพรั่งพรูลงมาเมื่อใดก็ได้

คนที่อยู่ในสภาวะแห้งแล้ง ชาวนา ชาวไร่ เกษตรกร คงดีใจและ เฝ้ารอสายฝนที่จะตกกระหน่ำ หล่อเลี้ยงต้นข้าว และพืชผักให้งอกงาม

หรือ ใบไม้ไหวเปรียบเสมือนคนที่อ่อนไหว โอนอ่อนผ่อนตามไปกับคนรอบข้าง สิ่งแวดล้อม เหมือนใบไม้ที่ไหวตามสายลม