แดด

เยๆๆๆ แดดออก ...ตั้งแต่มาอยู่ต่างประเทศ ที่มีฤดูกาลเปลี่ยนนี่นะ แสนจะดีใจเมื่อเห็นแดด เพราะอากาศเย็น ไม่ถูกกันซะเลยเชียว ก็คงเหมือนกับต้นไม้เน่อะ รอแดด เพื่อผลิตคลอโรฟิลด์ บำรุงกิ่งก้าน ไม่รวมถึงต้นไม้ฤดูหนาว แต่ยังไงซะ ต้นไม้ฤดูหนาวก็ยังต้องการแสงแดดอยู่ดีล่ะ เพียงแต่ชอบอากาศเย็น หรือบางประเภทก็เป็นต้นไม้จำศีลไป ผลิใบโกร๋น แล้วหลับพักผ่อน แต่ไม่ตาย แปลกดีเน่อะ ธรรมชาติมหัศจรรย์ 

เปรียบได้กับคนเรามีทั้งที่อดทน อดทนแต่ทนไม่ไหว ทนไม่ค่อยจะได้ ทั้งที่ทนได้ตั้งนาน ฤดูกาลผ่านไปปีแล้วปีเล่า ก็ยังทนอยู่ได้ทุกวัน

แดด หลายๆคน ดีใจเมื่อได้เห็นแสงแดดเพราะผ้าที่ซักไว้จะได้แห้ง และ หอมๆๆ จำได้ว่าวันหนึ่งในปีหนี่งที่ผ่านมา ไปบ้านแม่ย่า (แม่ของมิสเตอร์) แดดออกจ้้าในฤดูร้อน แม่ย่าซักผ้าไม่ได้ปั่นแห้ง แต่ตากแดด ตอนเก็บผ้ามาพับ ผ้าหอมจริงๆๆ ทำให้คิดถึงบ้าน

บ้านเมืองไทย อากาศร้อน และ ร้อน คนอยู่กันทุกวี่วัน บ่นร้อนๆๆ เบื่อๆๆ แต่เมื่อต้องมาอยู่ในเมืองฤดูเปลี่ยนนี่นะ นับวันที่แดดออกทุกวัน

แดดเผาหน้า เดี๋ยวหน้าไม่สวย...นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ได้ยินจากสาวๆๆ หลายๆๆคน เราก็เป็นหนึ่งคนในนั้น แต่เราชอบแดด แดดจะเผาหน้า เราก็สวมหมวกซิ ไม่เห็นจะยากเน่อะ ก็เราคนชอบแดดนี่นา

ทุกวันนี้เจอแดด ต้องรีบออกไปตาก เปรียบเสมือน ดอกไม้ฤดูร้อน แดดออกเมื่อใด ดอกไม้บานแฉ่งเลยเชียว

แต่... วันไหน แดดออก ควงลมเย็นมาด้วยนี่ซิ ไม่ปลื้มเลยจริงๆๆ ทำไมมาเดี่ยวไม่ได้หรือไงน๊า สงสัยจะเหงา

กลัว...

ความกลัว สร้างขึ้นมาจากความคิดในสมองของเราเอง

ความกลัว สร้างขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ข้อแก้ตัว

ความกลัว ชะลอความก้าวหน้า การพัฒนา และความอยากรู้

ความกลัว สร้างปัญหา เป็นปัญหา

ความกลัว มีผลทั้งดี และ ลบ

กลัวอะไรสิ่งที่สัมผัสได้ จับต้องได้ มองเห็น
กลัวความรู้สีก ความคิดคน
กลัวตัวเอง
กลัวความคิดตัวเอง

คำถาม...

บางเวลาเมื่ออยู่กับตัวเอง มีคำถามว่า ฉันทำอะไรบ้างในแต่ละวัน หรือเพียงหายใจออกไป ผ่านไป โดยที่ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ

มีคำถามว่า ทำไมเราไม่ทำอะไรให้เกิดประโยชน์ ถ้าไม่ได้ทำให้ตัวเอง ทำให้คนอื่น ทำให้สังคมก็ได้

มีคำถามว่า ทำไมคนอื่นทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้

มีคำถามว่า ทำไมเราไม่ทำ ทำไมเราไม่ลงมือ ทำไมมัวแต่คิด

มีคำถามว่า ทำไมเราไม่มีใคร ทั้งๆ ที่รอบตัวเรามีผู้คนมากมาย

มีคำถามว่า .... ไม่จบ ไม่สิ้น

ใบไม้ไหว

นั่งมองไปที่ต้นไม้หลังบ้าน วันฟ้าครึ้ม ฝนจะตก หรือ ไม่ตก ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่สิ่งที่รับรู้ได้นั่นคือ ลมอ่อนๆ ที่พัดแผ่ว เพราะใบไม้ไหวเบาๆ สามารถสร้างความรู้สีกที่แตกต่างกันไปตามอารมณ์ของผู้มองในขณะนั้น

คนที่มีความสุข คงนีกถึงความโรแมนติค นึกถึงคนที่รัก

คนที่มีความเศร้า อกหัก คงจะอาการหนักขี้น ลมแผ่วๆ กับใบไม้ไหวเบาๆ คงยิ่งตอกย้ำความรู้สีกให้หนักลึกลงไป

คนที่กำลังจะออกไปข้างนอก คงจะอารมณ์เสียเพราะความสนุกสนานที่รออยู่เบื้องหน้าต้องพังเพราะฟ้าครึ้มอาจปล่อยสายฝนพรั่งพรูลงมาเมื่อใดก็ได้

คนที่อยู่ในสภาวะแห้งแล้ง ชาวนา ชาวไร่ เกษตรกร คงดีใจและ เฝ้ารอสายฝนที่จะตกกระหน่ำ หล่อเลี้ยงต้นข้าว และพืชผักให้งอกงาม

หรือ ใบไม้ไหวเปรียบเสมือนคนที่อ่อนไหว โอนอ่อนผ่อนตามไปกับคนรอบข้าง สิ่งแวดล้อม เหมือนใบไม้ที่ไหวตามสายลม