สิ่งที่เห็น กับ สิ่งที่เป็น

หลายๆคนตัดสินคนอื่นจากสิ่งที่เห็น จากภายนอก จากรูปลักษณ์ จากพฤติกรรม จากการกระทำ
หลายๆคน เป็นอย่างที่ใครๆ เห็น เป็นอย่างที่ภายนอกสื่อ เป็นไปตามพฤติกรรม การกระทำ

แต่...

หลายๆคน ไม่ใช่
ภาพลักษณ์ กับ สร้างภาพ สองอย่างนี้คงไม่แตกต่างกัน เอ หรือ ต่าง ชักไม่แน่ใจแหะ !

ภาพลักษณ์ ในความเข้าใจของตัวเอง คือการเสนอสิ่งที่ผู้อื่นเห็นแล้วรู้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นดี คนนั้นดี (เราไม่พูดถึงภาพลักษณ์ที่ไม่ดีเน่อะ เพราะภาพลักษณ์ไม่ดีไม่เคยได้ยิน มีหรือเปล่าน๊า?)
ภาพลักษณ์ที่ดี ทำให้คนนับหน้าถือตา เกรงใจ ให้เกียรติ และเป็นที่นิยม  คงจะใช่เน่อะ

สร้างภาพ เมื่อพูดถึงนึกได้ว่า ของจริงไม่ใช่สิ่งที่แสดง ต่างกันคนละขั้วเลยก็เป็นได้ หรือต่างกันเพียงเล็กน้อย แต่สร้างภาพยังไงก็นึกถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ในทางไม่ดี คงเหมือนกัน"ผักชีโรยหน้า" มั้ง ?

เราจะพิจารณาตัวเองบ่อยๆว่า แต่ละวันเราทำประโยชน์อะไรบ้าง ?
คำตอบที่ได้ในปัจจุบัน " ไม่มี "
ลืมตาตื่นเช้า อยู่กับตัวเอง อยู่บ้าน ทำหน้าที่แม่บ้าน เล่น กิจกรรมสนุกสนานให้ตัวเอง
งานไม่ได้ทำ ไม่มีอาชีพ เหมือนตัวเองไม่มีประโยชน์เนอะ
เล่นสนุก กิน เที่ยว กิจวัตรมีอยู่เท่านี้

อยากทำอะไรที่มีประโยชน์ต่อสังคม และ คนอื่นๆบ้าง แต่ไม่เริ่ม ไม่ลงมือ เพราะต้องการที่จะมีอาชีพ
มีรายได้ให้ตัวเองก่อน จากนั้นค่อยทำให้สังคม

เหมือนดี และ เหมือนเห็นแก่ตัว แต่คนทุกคนมีเหตุผล มีเบื้องลึกของแต่ละคนที่แตกต่างกัน
คนที่ดูสบาย ไม่ต้องทำอะไร ไม่มีทุกข์ ในสายตาคนอื่น ใช่ว่าเบื้องลึกเขาจะไม่ทุกข์ แต่เขาเลือกที่จะสื่อให้คนอื่น ให้สังคมเห็นแต่ความสุข ความสบาย  ใครๆได้ติดต่อสื่อสาร ได้ข้องเกียว ได้ปฎิสันธานจะได้มีความสุขไปด้วย

ทำไมจะต้องเอาความทุกข์ของเราไปให้คนอื่น ให้เขาทุกข์ไปด้วยล่ะ
ทำไมต้องแสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็น
ความเข้มแข็งภายนอก ไม่ได้หมายถึงว่าภายในจะไม่บอบช้ำ แน่นอนสิ่งนี้เป็นไปได้

คนสนุกสนาน ไม่มีสาระ ใช่ว่าจะคิดอะไรไ่ม่เป็น ใช่ว่าจะไม่มีวุฒิภาวะ เพียงแต่เขาเลือกที่จะสื่อออกไปอย่างนั้น

แต่คนที่สนุกสนานไปวันๆ ไม่มีสาระไปเรื่อยๆ และไม่มีวุฒิภาวะเหมือนสภาวะสังขารนี่ล่ะปัญหา ปัญหาของเขาคนนั้นไม่พอ ยังเป็นปัญหาต่อผู้อื่น ปัญหาสังคมอีก

ทำสิ่งที่เป็นไปได้ ทำให้เต็มที่ อย่าหยุด
อย่ามัวฝัน อย่ามัวคิด ลงมือทำซะ

ไม่มีอะไร

ไม่มีอะไร จริงนะ?




ป้าโอ้ทคิดว่า หลายๆคน ใช้คำนี้เพื่อบอกปัด ปฎิเสธ และ ปกปิด
หลายๆคนที่รับฟัง คิดว่าคนพูดต้องมีอะไรที่ไม่บอกตัว ต้องไม่จริงใจกับตัว ต้องมีอะไรแอบแฝง


เมื่อเก็บมาคิด ประติดประต่อเรื่องราวไปต่างๆ นานา ปัญหาก็เกิด




คนใกล้ตัวป้าโอ้ทเองพูดบ่อยๆ ป้าโอ้ทเห็นว่าเขากำลังหา แต่ ไม่รู้หาอะไร หาอยู่นั่น ป้าโอ้ทถามไปเผื่อจะช่วยหา
ได้คำตอบมาว่า Nothing ไม่มีอะไรนั่นเอง เขาคงไม่อยากให้ยุ่ง หรือ เขาคงไม่อยากบอก ป้าโอ้ทคิดแล้วก็นิ่ง
ไม่มีก็ไม่มี ป้าโอ้ทไม่เก็บมาคิดต่อให้วุ่นวาย ฟุ้งซ่าน ปัญหาก็ไม่เกิด




อีกนัยหนึ่ง ไม่มีอะไร คือ ไม่มี ว่างเปล่า ป้าโอ้ทคิด และ พูดขำ ขำ กับเพื่อนๆ
ไม่มี ก็ หามาซิ หรือ ทำให้มีซิ ^_^




พูดไปแล้วเป็นสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นจริงในการดำรงชีวิต หลายคนๆ ไม่มี แต่ไม่ขวนขวายให้มี ขี้เกียจ แต่หวัง
เฝ้ารอ ให้คนอื่นมาหยิบยื่นให้  คนเหล่านี้มีเท่าไรก็หมด สุดท้ายก็ ไม่มีเหมือนเดิม ถ้าจะเหมาะสมต้องใช้คำว่า
ไม่มีอะไร และ ไม่เหลืออะไร เพราะรอให้คนอื่นหยิบยื่นให้ ไม่คิดจะดิ้นรนไขว้ขว้า สร้างด้วยตนเอง มีแล้วก็หมด




ในทางตรงข้าม คนที่ไขว้ขว้า สร้าง สิ่งที่ตนไม่มี อยากมี ให้มี และ เพิ่มพูน คนเหล่านี้เมื่อหมด ก็สร้างใหม่
ไขว้ขว้าให้มีได้เรื่อยๆ คำว่าไม่มี หมด ก็จะไม่อยู่กับเขาเหล่านี้




ป้าโอ้ทเป็นสองประเภทรวมกัน ^_^