ตั้งแต่เช้า จัดการโหลดภาพเก่าที่โอนมาจากฮอตเมล์ ซึ่งเจ้าของค่ายเก็บตังค์ค่าพื้นที่ ป้าโอ้ทเป็นบุคคลที่จ่ายง่าย ฉะนั้นต้องโอนถ่ายไปที่ใหม่ซึ่งไม่ต้องควักเบี้ยอัฐ ฮ่าฮ่า จ่ายง่ายที่ซู้ด ภาพทะยอยโหลดเข้าจีเมล์ ภาพแล้วภาพเล่า บอกได้เลยว่า ภาพป้าโอ้ทหลักแสนชัวร์! เพราะภาพเก็บมาตั้งแต่มีกล้องเป็นของตัวเอง อย่ารำลึกดีกว่าว่านานแค่ไหน เอ้า! เข้าประเด็น
ภาพแล้ว ภาพเล่าของป้าโอ้ท มีแต่ภาพยิ้มแฉ่ง หน้าแป้น เห็นฟันทุกซี่ในปาก ทำให้ป้าโอ้ทนีกไปว่า เออนะ เราช่างมีความสุข เน่อะ เวลาคนเรามีแค่ไหนบอกไม่ได้ ไม่มีใครบอกได้ ฉะนั้นเมื่อเราอยู่ในสภาวะที่ตักตวงความสุขได้ ก็จัดไปซิ แต่ในความสุขใช่ว่าจะไม่มีทุกข์ เพียงแต่ว่าสำหรับป้าโอ้ทแล้ว ความทุกข์เป็นทุกข์ของป้าโอ้ทไม่ได้เกี่ยวกับใคร ป้าโอ้ทก็ต้องเก็บไว้กับตัวซิ จะเอาไปเผื่อแผ่คนอื่นทำไมล่ะ ความสุขต่างหากที่ต้องแจกจ่ายไปให้ทั่วๆ แม้จะไม่ได้ทำให้ใคร ๆ มีความสุขโดยตรง อย่างน้อย หน้าตายิ้มแฉ่งของป้าโอ้ท ก็ต้องทำให้ทุกคนที่เห็นมียิ้มเปื้อนหน้าล่ะ
ในโลกออนไลน์ หรือที่เรียกกันว่าโซเชี่ยล ป้าโอ้ทมีไว้แบ่งปันความสุข จากภาพถ่าย และ วิดิโอ ที่ป้าโอ้ทีคิดเองว่าจะทำให้คนดูมีความสุขเมือเห็น แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกสุขไม่เท่ากัน อย่างน้อยป้าโอ้ทมั่นใจว่าเขามีความสุข นอกเสียจากเขาจะคิด"อิจฉา"จากจิตสำนึกของเขาเอง ข้อนี้ป้าโอ้ทไปเปลียน หรือ บอกให้เขาเลิกคิดไม่ได้เน่อะ
เอาน่า มีสุขก็แบ่งๆ กันไป มีทุกข์เก็บเอาไว้ให้มิดชิด แต่หากมีใครที่เข้าใจ และร่วมทุกข์ และ สุขกับเรา ก็อย่าเก็บไว้คนเดียว แบ่งให้เขาไป เผื่อเขาจะช่วยเราปลดทุกข์นั้นได้
